Het delen van mijn werk/mijn beelden via facebook of Instagram is altijd weer spannend. Wat vinden ze ervan, welke reacties krijg ik, krijg ik wel reacties. Soms ben ik zelf heel blij met een beeld als het af is maar dan krijg ik bijna geen reacties. Gelukkig maakt het het daarom niet minder mooi voor mij maar ik voel wel enige teleurstelling.

Diep in mijn hart weet ik dat ik daar niet mee bezig moet zijn. Ik maak werk vanuit mijn hart, mijn ziel en er komt altijd iemand langs die dit herkent. Maar toch, die onzekerheid, die goedkeuring die ik denk nodig te hebben. Misschien herkenbaar voor veel mensen.

Laatst zei iemand tegen me ,”mensen kunnen zelf bepalen of ze wel of niet kijken naar wat jij op facebook of Insta zet, dus plaats maar gewoon wat je wil laten zien”. Dat hielp mij wel om het wel te blijven doen.

Dus lieve mensen, ik blijf gewoon foto’s van mijn beelden plaatsen. Ik word er zelf zo blij van en ik hoop dat mensen dit ook worden als ze het zien. Ik hoop dat er herkenning is en verwondering en de emotie. En nee, mijn beelden zijn niet verdrietig maar meer melancholiek, het verlangen naar…